DDA – dorosłe dzieci alkoholików

Alkoholizm to choroba, która wyniszcza nie tylko osobę uzależnioną, ale też jej bliskich. Niektórzy nawet nie są świadomi tego, że ich problemy w dorosłym życiu mają swoje podłoże w rodzinie dysfunkcyjnej, gdzie dla rodzica bądź nawet obojga rodziców na pierwszym miejscu był alkohol. DDA, czyli dorosłe dzieci alkoholików to syndrom, który wymaga przepracowania z terapeutą. Może bowiem doprowadzić do wytworzenia i utrwalenia mechanizmów obronnych, które uniemożliwiają normalne funkcjonowanie w późniejszym życiu.

Objawy DDA

Dziecko wychowujące się w rodzinie alkoholowej ma zaburzony obraz ról w społeczeństwie. Często to ono stara się poprawić atmosferę w domu oraz chroni pozostałych członków rodziny i troszczy się o nich, przejmując rolę matki lub ojca (tzw. bohater lub maskotka). Czasem zdarza się, że dziecko wycofuje się i stara się nie zwracać na siebie uwagi (tzw. dziecko we mgle). Jeszcze inne dzieci przyjmują postawę tzw. kozła ofiarnego, który obwiania się o nałóg rodzica i dorasta w przeświadczeniu, że jest winien trudnej sytuacji w domu.

Wpływ na życie

Postawy te nie pozostają bez wpływu na późniejsze życie. W zależności od przyjętej w dzieciństwie roli DDA borykają się m.in. z takimi problemami jak:

• poczucie ciągłego strachu,
• niska samoocena,
• poczucie zagrożenia,
• problem z wyrażaniem uczuć i potrzeb,
• nieufność wobec innych osób,
• lęk przed wchodzeniem w relacje spowodowany obawą przed odrzuceniem,
• nieumiejętność nawiązania bliższej relacji,
• wycofanie,
• problem z asertywnością,
• skłonność do zachowań autodestrukcyjnych,
• stany depresyjne i inne.

Terapia w leczeniu DDA

Nie każde dziecko alkoholika boryka się z wyżej wymienionymi problemami w dorosłym życiu. Istnieje jednak znaczna grupa osób, które nie potrafią odnaleźć się w nowych rolach i cieszyć się teraźniejszością. To dla nich przeznaczone są terapie DDA. Najczęściej sprawdza się terapia grupowa, choć w niektórych przypadkach większe szanse powodzenia ma terapia indywidualna. Ze względu na to, że nie ma dwóch takich samych przypadków, nie ma też uniwersalnego schematu leczenia. Program terapii opracowywany jest indywidualnie dla każdej osoby.

Podstawą terapii jest powrót do przeszłości i przyjrzenie jej się z innej perspektywy. Jeśli zrozumiemy, że przykre wydarzenia z dzieciństwa determinują nasze aktualne życie, będziemy mogli pójść krok dalej, nabrać dystansu i rozpocząć pracę nad sobą, by nauczyć się funkcjonować w dorosłym życiu i być szczęśliwym człowiekiem.